Arina, een 39-jarige moeder van twee kinderen, werkt parttime in een drukke supermarkt. Elke week opnieuw maakt ze lijstjes, gaat ze langs de winkelpaden en sleept ze tassen vol boodschappen naar huis. Dit alles doet ze alleen, want haar man, Peter, vindt dat boodschappen doen “echt iets voor vrouwen” is. Die houding leidt tot frustratie bij Arina, en roept vragen op over de rolverdeling binnen moderne huishoudens. Waarom weigert Peter mee te gaan, en waarom beschouwt hij boodschappen doen als een vrouwenklus? In dit artikel duiken we dieper in Arina’s situatie, de rolverdeling in relaties, en de bredere maatschappelijke dynamieken die zulke overtuigingen kunnen beïnvloeden.
De dagelijkse strijd
Arina’s leven is druk. Ze werkt parttime in de lokale supermarkt, zorgt voor de kinderen, en neemt het grootste deel van het huishouden op zich. Hoewel Peter een vaste baan heeft en fulltime werkt, voelt Arina dat het oneerlijk is dat hij zo weinig bijdraagt aan de dagelijkse huishoudelijke taken. De grootste frustratie komt voort uit het feit dat Peter weigert mee te gaan om boodschappen te doen. Zijn reden? “Boodschappen doen is echt iets voor vrouwen.”
“Elke keer als ik hem vraag om samen te gaan, zegt hij dat het mijn taak is,” zegt Arina met een zucht. “Hij vindt dat ik daar beter in ben omdat ik de prijzen weet en weet wat we nodig hebben. Maar eerlijk gezegd wil ik gewoon dat hij me helpt, dat hij het ook als zijn verantwoordelijkheid ziet.”
De dynamiek binnen hun relatie is niet ongebruikelijk. Veel stellen worstelen met de vraag hoe ze de huishoudelijke taken gelijk kunnen verdelen, vooral wanneer beide partners werken. Boodschappen doen, schoonmaken en de zorg voor kinderen worden vaak nog als “vrouwentaken” gezien, ondanks dat er steeds meer gezinnen zijn waar beide partners evenveel bijdragen aan het gezinsinkomen.
De wortels van Peter’s overtuiging
Peter’s overtuiging dat boodschappen doen iets voor vrouwen is, is diep geworteld in traditionele opvattingen over genderrollen. Hoewel hij zelf nooit een serieuze reden heeft gegeven voor zijn afwijzing, zegt hij dat hij dit altijd zo heeft gezien. Zijn moeder deed vroeger de boodschappen, en ook in andere gezinnen om hem heen waren het de vrouwen die voor deze taak opdraaiden. Dit patroon heeft hem doen geloven dat het een “vrouwenklus” is, iets dat niet echt van een man verwacht wordt.
“Het zit in mijn opvoeding,” geeft Peter toe wanneer hij gevraagd wordt naar zijn houding. “Mijn vader ging nooit mee naar de supermarkt, dat deed mijn moeder. Ik heb dat overgenomen, denk ik. Het is gewoon niet iets wat ik als ‘mijn ding’ zie.”
Hoewel Peter’s overtuiging begrijpelijk is vanuit een traditioneel perspectief, weerspiegelt het een achterhaalde kijk op genderrollen. Tegenwoordig werken veel vrouwen buitenshuis, en de verwachtingen binnen relaties en gezinnen zijn veranderd. Steeds meer mannen nemen deel aan huishoudelijke taken, en niet zonder reden. Onderzoek toont aan dat een eerlijkere verdeling van het huishouden leidt tot meer tevredenheid in relaties.
De last van onzichtbare arbeid
Arina’s situatie is een typisch voorbeeld van wat vaak “onzichtbare arbeid” wordt genoemd. Dit zijn de taken die nodig zijn om een huishouden draaiende te houden, zoals boodschappen doen, koken, schoonmaken, en het regelen van de gezinslogistiek, maar die vaak als vanzelfsprekend worden beschouwd. Het probleem is dat deze taken, hoewel essentieel, vaak onevenredig op de schouders van vrouwen rusten.
Arina merkt dat ze niet alleen verantwoordelijk is voor het uitvoeren van deze taken, maar ook voor het plannen ervan. “Als ik niet een lijstje maak of bedenk wat we nodig hebben, dan gebeurt er gewoon niets,” zegt ze. “Peter ziet niet wat er allemaal bij komt kijken, hij denkt alleen aan het moment dat ik naar de supermarkt ga. Maar ik moet nadenken over de maaltijden van de hele week, wat de kinderen nodig hebben voor school, en wat we in huis moeten halen.”
Dit fenomeen, waarbij vrouwen niet alleen de fysieke, maar ook de mentale lasten van het huishouden dragen, wordt vaak onderschat. Het draagt bij aan een onevenwichtige relatie, waarbij de vrouw zich vaak overbelast en ondergewaardeerd voelt. Onderzoek toont aan dat vrouwen die het grootste deel van de onzichtbare arbeid verrichten, vaker last hebben van stress en uitputting, wat weer zijn weerslag kan hebben op hun relatie en algehele welzijn.
De gevolgen voor de relatie
De ongelijke verdeling van huishoudelijke taken kan, zoals in het geval van Arina en Peter, leiden tot spanningen binnen een relatie. Arina voelt zich niet gesteund, en hoewel Peter denkt dat hij gewoon vasthoudt aan een traditionele rolverdeling, ziet hij niet hoeveel druk dit op zijn vrouw legt. Het gevoel dat ze er alleen voor staat, weegt steeds zwaarder voor Arina.
“Het is niet dat ik denk dat hij niets doet,” legt ze uit. “Hij werkt hard op zijn werk, en dat waardeer ik. Maar ik wil gewoon dat hij ziet dat wat ik doe ook werk is. Dat boodschappen doen niet alleen mijn taak is omdat ik een vrouw ben, maar iets waar we samen verantwoordelijk voor zijn.”
Veel stellen worstelen met soortgelijke problemen. Wanneer de lasten van het huishouden ongelijk verdeeld zijn, kan dit leiden tot wrok en ontevredenheid, vooral wanneer de ene partner zich ondergewaardeerd voelt. Communicatie is in zulke gevallen cruciaal. Het is belangrijk dat beide partners hun verwachtingen en behoeften uitspreken en proberen tot een oplossing te komen die voor beiden werkt.
Een nieuwe kijk op boodschappen doen
Wat Arina vooral wil, is dat Peter inziet dat boodschappen doen geen vrouwenklus is, maar een gezamenlijke verantwoordelijkheid. “Het gaat niet om het boodschappen doen op zich,” zegt ze. “Het gaat om het gevoel dat we dit samen doen. Dat we een team zijn, zowel in ons werk als thuis.”
Veel stellen hebben inmiddels een nieuwe aanpak gevonden voor de verdeling van huishoudelijke taken. Door open te communiceren en duidelijke afspraken te maken, kunnen beide partners een evenwichtige rol in het huishouden aannemen. Dit betekent niet dat elke taak altijd gelijk verdeeld hoeft te worden, maar wel dat beide partners de waarde van elkaars werk erkennen en bereid zijn om samen te werken.
Voor Arina is de eerste stap dat Peter begrijpt hoe belangrijk dit voor haar is. Hoewel hij misschien nog steeds vasthoudt aan traditionele ideeën over genderrollen, kan een gesprek over hun gezamenlijke verantwoordelijkheden misschien de deur openen naar verandering. “Ik wil gewoon dat hij inziet dat we het samen moeten doen,” zegt ze. “Dat we een team zijn.”
Conclusie
Arina’s situatie is geen op zichzelf staand geval, maar weerspiegelt een bredere discussie over genderrollen en de verdeling van huishoudelijke taken binnen relaties. Hoewel traditionele opvattingen zoals die van Peter nog steeds bestaan, zijn ze in de moderne samenleving steeds minder houdbaar. Met beide partners die bijdragen aan het gezinsinkomen, is het logisch dat ook de verantwoordelijkheid voor het huishouden gelijker verdeeld moet worden.
Door het gesprek aan te gaan en samen tot een oplossing te komen, kunnen Arina en Peter, en vele anderen zoals zij, werken aan een eerlijkere en meer ondersteunende relatie. Want uiteindelijk gaat het niet om wie de boodschappen doet, maar om het gevoel dat je samen verantwoordelijkheid draagt voor het gezin.
